Gniew - Dzierżążno - Morzeszczyn
Gniew - Dzierżążno - Morzeszczyn
Gniew - Dzierżążno - Morzeszczyn

Gniew - Dzierżążno - Morzeszczyn

Miejscowość , ulica Opis Gniew, Plac Grunwaldzki Najcenniejszy w województwie pomorskim i największy zespół zabytkowych kamienic. Historia niektórych z nich sięga nawet XIV wieku. Przebudowane w XVIII wieku, zachowały gdzieniegdzie jeszcze stropy belkowe, stolarkę okienną oraz cenne elementy wyposażenia takie jak klatki schodowe z dekoracyjnymi balustradami czy drzwi płaskorzeźbione z ozdobnymi okuciami i mosiężnymi gałkami pochodzącymi z tego okresu. Tym, co absolutnie wyróżnia Gniew spośród innych miast i miasteczek Pomorza, są datowane na XV wiek "gniewskie leby", czyli świetnie zachowane domy podcieniowe znajdujące się po zachodniej stronie rynku. ... W centralnej części placu usytuowany został ratusz miejski, wykorzystywany obecnie przez Urząd Miasta. Ta zbudowana na przełomie XIV i XV wieku budowla pierwotnie stanowiła czworoboczny obiekt z wewnętrznym dziedzińcem, wieżą i kramami w przyziemiu. W 1920 roku, prowadząc na terenie pobliskiego Powiśla akcję propagandowo ? agitacyjną poprzedzającą plebiscyt w sprawie włączenia tego obszaru do Polski, Gniew odwiedzili poeta Jan Kasprowicz oraz pisarz Stefan Żeromski. Spotkali się oni wówczas w ratuszu z pierwszym starostą powiatu gniewskiego Franciszkiem Czarnowskim. Dziś, do najstarszych części gmachu należą piwnice i przyziemie. Wejście do ratusza prowadzi przez stylowy podcień. W północno-wschodnim narożniku rynku obejrzeć można zabytkową studnię-pompę z 1873 roku ul. Piłsudskiego W okazałej rogowej kamienicy na tej ulicy mieściła się niegdyś firma ?polskiego króla?, prezesa Kurkowego Bractwa Strzeleckiego, działacza na rzecz polskości Jana Andrzeja Kleina. Przedsiębiorstwo prowadziło handel towarami kolonialnymi, żelazem, zajmowało się także fabrykacją likierów. Do sklepu przylegała przestronna restauracja, wokół której skupiało się życie polskiej ludności. ul. Gdańska Na rogu ul. Gdańskiej i 27 Stycznia znajdowała się niegdyś miejska drukarnia Gustawa Rogowskiego. Od 1877 r. wydawała ona lokalną gazetę ?Mewer Wanderer? (?Gniewski Wędrowiec?). Jej redaktorem naczelnym i wydawcą był właściciel drukarni. Pismo ukazywało się 3 razy w tygodniu nakładem 1000 egzemplarzy. Budynek został zniszczony podczas działań wojennych w 1945 r. Dawniej pod nr 1-3 ul. Gdańskiej mieścił się kompleks rekreacyjno-wypoczynkowy. Właścicielem obiektu był Antoni Nowacki. W skład kompleksu wchodził hotel, restauracja, kino, sala bankietowa oraz bilardowa. Budynek ten czasie działań wojennych w 1945 roku został spalony przez żołnierzy radzieckich Cmentarz Katolicki Budowę cmentarza i pierwszej kaplicy rozpoczęto w 1809 roku dzięki staraniom księdza Ludwika Ruchniewicza. Z inicjatywy księdza Benona Kursikowskiego w 1872 roku przebudowano kaplicę, a w 1883 roku postawiono nowe murowane ogrodzenie. Pierwsza w Gniewie szkoła wielowyznaniowa powstała na ulicy Wodnej w 1875 r. Wówczas to doszło do połączenia funkcjonujących dotąd oddzielnie miejskich szkół elementarnych: katolickiej i ewangelickiej, tworząc 4-klasową elementarną szkołę symultanną. Po jej pożarze w 1883 r. władze miejskie podjęły decyzję o budowie nowego obiektu przy ulicy Gdańskiej. Budynek został wybudowany w 1884 roku z przeznaczeniem na szkołę powszechną. Po powrocie Gniewu do Polski szkole nadano imię Króla Jana III Sobieskiego. Obecnie w budynku ma siedzibę Szkoła Podstawowa w Gniewie. Wjazd na kładkę nad drogą 91 Cmentarz gniewskiej parafii ewangelickiej został założony w pierwszej połowie XIX wieku. W związku z likwidacją kościoła i parafii po 1945 roku cmentarz pozostał opuszczony. W latach 80. XX wieku urządzono w nim park, a w latach 90. przekazano parafii katolickiej. Osiedle im. Marii Konopnickiej Na ul. Marii Konopnickiej - budynek wybudowanej w 1902 r. gazowni. Jej uroczyste otwarcie nastąpiło w styczniu 1903 roku. Budowała ją firma Carl Francke z Bremy. Początkowo gaz wykorzystywano do oświetlania ulic. W roku 1916 gazownia stała się własnością miasta i została rozbudowana. Przed II wojną światową powstało tu osiedle domków jednorodzinnych nazwane Nową Ameryką. Na końcu ulicy Konopnickiej dawniej funkcjonowała duża rzeźnia (obecnie warsztat samochodowy). ul. Gniewskie Młyny zakład betoniarski Prefabet, nad którym wznosi się tzw. Góra Wisielców, którą zaczęto zalesiać od 1892 r. Obecnie znajduje się tu park miejski. Rzeka Wierzyca Wierzyca jest drugą po Wdzie co do długości rzeką Kociewia. Łączy Kaszuby z Kociewiem, przepływa przez Starogard Gdański, Pelplin i Gniew. Ma długość 151 km, a różnica wysokości pomiędzy źródłami a ujściem wynosi 174 m. Jej źródła znajdują się na Kaszubach na wysokości 240 m n.p.m. na przedpolu Wzgórz Szymbarskich ze szczytem Wieżyca. Głównymi jej dopływami są Wietcisa, Piesienica, Węgiermuca i Janka (Jonka). Jest to typowa rzeka pojezierna, silnie meandrująca, tworzy niezliczoną ilość pętli i stanowi coraz bardziej popularny szlak kajakowy wyposażony w dobrą infrastrukturę, w tym liczne miejsca postoju i wypoczynku. Nad Wierzycą, między Pelplinem a Gniewem we wczesnym średniowieczu nastąpił silny rozwój osadnictwa, o czym świadczą licznie występujące wzdłuż rzeki grodziska. W IX wieku podróżnik, zwany Geografem Bawarskim, określił ziemie nad Wierzycą ?Verizane Civitate?. Już od średniowiecza rzeka była wykorzystywana dla celów gospodarczych. Powstawały więc spiętrzenia, przy których budowano młyny. Najbliższy założony przez Krzyżaków znajdował się w Brodzkich Młynach. W średniowieczu Wierzyca była rzeką graniczną pomiędzy ziemią gniewską a ziemią tymawską. W 1673 roku swą podróż Wierzycą na odcinku Gniew ? Pelplin w łodzi weneckiej odbył Jan III Sobieski. W pierwszej połowie XIX wieku, w wyniku prac regulacyjnych Wisły, ujście rzeki przesunięto dalej na wschód. W XIX i XX wieku nad Wierzycą, w miejscu dawnych młynów, budowano elektrownie wodne. Brodzkie Młyny Budynek dawnej stacji kolejowej na linii Gniew ? Morzeszczyn. W 1989 r. zawieszono pociągi pasażerskie, a w 1992 r. linia została pozbawiona ruchu towarowego. Elektrownia wodna na Wierzycy. Przed wojną działał tu młyn wodny należący do majątku Jacobsmuhle. Na cyplu przy elektrowni urządzono pole biwakowe dla grup kajakowych. Brody Pomorskie Leśniczówkę do niedawna jeszcze z kompleksem rekreacyjnym, idealnie nadającym się do biesiadowania przy ognisku lub grillu. Obiekt został postawiony w drugiej połowie XIX wieku. Zarządzała ona dworskim obszarem leśnym. Kapliczka przydrożna 1768 roku postawiona na starym szlaku pielgrzymkowym do Piaseczna. Lasy w Brodach Pomorskich Przy dawnym budynku kolejowym należy wjechać w las. Szlak prowadzi prosto do Dzierżążna. Dzierżążno Nazwa miejscowości pochodzi dzierzęgi ? jednej z rzadziej używanych nazw widłaka goździstego. We wsi utworzono pierwszą historycznie parafię na Kociewiu (prawdopodobnie w roku 101 lub 1096). Pierwsza wzmianka pisana pochodzi z 1241 r. Z kościołem św. Jakuba związana jest legenda, według której pierwotna wzniesiona na wzgórzu drewniana świątynia zapadła się w ziemię. Potem wół pasący się w tym miejscu rogami natrafił. Na stropie świątyni znajdują się dwa malowidła. Jedno z nich nawiązuje do legendy o powstaniu kościoła. Drugie zaś przedstawia scenę chrztu ?Turka?, który wg innego podania miał być ochrzczony w tym kościele. Morzeszczyn Uważa się, że pierwotna nazwa wsi ? Morzęta była nazwą osady rodowej sprzed przybycia cystersów i pochodzi od imienia Morzysław, a dopiero z upływem czasu w wyniku wielu zmian, przybrała współczesną formę Morzeszczyn. Udokumentowane dzieje gminy sięgają XIII wieku tj. okresu władania tymi terenami przez Zakon Cystersów, natomiast najstarsze ślady pobytu ludzi na terenie gminy Morzeszczyn pochodzą z 9 tysiąclecia p.n.e. Hasło promocyjne Gminy Morzeszczyn ? Barwny dotyk Kociewia. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku Morzeszczyn stał się znany, głównie wśród regionalistów, z racji działalności rodziny Wespów. Jan opiewał Kociewie jako poeta ludowy piszący gwarą, jego żona Maria zrekonstruowała wzornictwo haftu kociewskiego, natomiast ich syn Zbigniew malował i rzeźbił. Przy drodze w centrum wsi zlokalizowane są pozostałości dawnego folwarku i zabudowy kolejowej z końca XIX wieku, a poza wsią od strony północno ? wschodniej znajduje się wiadukt kolejowy nad rzeczką Beką z uroczą kaskadą wodną wśród malowniczych lasów porastających głęboką doliną rzeki Beki.


    Opinie

    Ta trasa nie posiada jeszcze opinii.

Mapa

Ta trasa nie posiada jeszcze oceny.
11.7
Kilometrów